MERHABA BEN … VE HİÇLİĞİN ORTASINDAN YAZIYORUM-1

Sesler geliyordu. İlk defa bir rüyada bu kadar gürültülü sesler duydum. Bilincim yavaş yavaş yerine gelirken aslında bunun bir rüya olmadığını fark ettim. Kulaklarımı kapattım. Yurdun alarmları kulak parçalayacak yükseklikte çalıyordu. Panikle oda arkadaşlarıma baktım. Odada yoklardı. Ne yani beni almadan mı gittiler? Ya da onları etik değerleri unutturacak kadar korkutan şey neydi? Belki bir yangın. Belki deprem. Ya da saldırı. Hiçbiri İlayda’nın bana haber vermeden gitmesini gerektiren olaylar değildi. İlk şok geçtikten sonra vücudumu inanılmaz derecede saran acıyla düşe kalka yataktan çıktım. Alarmlar eşliğinde odadan çıktım. Tüm odaların kapıları sonuna kadar açıktı. Evet şimdi, arkadaşlar şakayı bırakın demem gerekiyor değil mi? Ama hayır bu şakadan fazlası gibi görünüyor. Telefonuma baktım. Sinyal yok. Bulunduğum katta insan var mı diye odaları gezmeye başladım. Gezmemin sonucunda insana rastlamamıştım ama bir kâğıt bulmuştum. Buraya ait olmayan bir kâğıt. Koskoca harflerle ‘’ QUID ‘’ yazıyordu. Pekâlâ bu saçmalık da neydi? Sakin olmaya çalışarak, tabi bu panik atakla pek mümkün olmuyordu, alt kata indim. Manzara yine aynıydı. Bütün kapılar açık ve insana ait hiçbir madde yok. Şimdi neden binadan çıkmadığımı sorduğunuzu biliyorum. Dışarda beni neler bekliyor hiçbir bilgim yok. Belki de hiçbir şey. Ama hayatım ihtimallere bırakılamayacak kadar önemli. Gezdiğim odalardan birinden meyve bıçağı ve biber gazı aldım. Biber gazı mı dediğinizi duyar gibiyim. Yurdumuz pek de tekin bir yerde değil bu yüzden yurttan çoğu kız biber gazı taşıyor. Odalardan birinde ikinci kâğıdı buldum. Koskoca harflerle ‘’ PRO ‘’ yazıyordu. Quid pro. Eee yani ne demeye çalışıyor? Bir alt kata daha indim. Yine tüm odaları gezmeye başladım. Manzara yine aynıydı. Hiçlik. Bu sefer tek amacım diğer kâğıdı bulamaktı. Buldum da. ‘’ QUO ‘’. Quid pro quo. Cümlenin tamamlandığını hissettim. Ne demekti? Oldukça tanıdık geliyordu. Dilimin ucunda neydi? Hatırlamak için adeta beynimle savaş veriyordum. Yumruklarımı sıktım. Hatırlamanın verdiği heyecanla sesim katta yankılandı: Bir şey için bir şey. Türkçeye çevirmem pek bir işe yaramamıştı. Hala bana anlamsız geliyordu. Mantık aramaya çalışırken arkadaşımın odasına girdim ve yatağına oturdum. Olası bir panik atak krizi için kendimi sakinleştirmeye çalışırken aklıma geldi. Ben bu kağıtları hangi odalarda bulmuştum? Oda numaralarını sesli şekilde saydım. Bu numaralar yurttaki arkadaşlarımın kaldığı odalardı. Gözlerim fal taşı gibi açıldı. Yurtta bildiğim kadarıyla bir tek benim olmam ve arkadaşlarımın odasında böyle kağıtlar olması… İnsan kaçakçılığı olabilir miydi? Ama neden bir tek ben kalayım ki? Polis, hemen polisi ara. Bu düşünce beynimde yankılanırken elim telefona gitti ve polisi aradım. Çalıyordu ama kimse açmıyordu. Koşarak merdivenlerden aşağı iniyordum. Göz yaşları yanaklarımdan süzülürken kendi kendime bağırıyordum. LÜTFEN İYİ OLSUNLAR LÜTFEN! Kantin katındaki müdüriyete kadar gelmiştim. Aklıma gelen fikir bana ani bir fren yaptırdı. Her katta kamera kayıtları vardı. İzleyebilirdim. Müdürün odasına girdim ve koltuğuna oturdum. Bilgisayarının kasasına bastım ve gürültülü şekilde açılmasını bekledim. Bir süre araştırmadan sonra kamera kayıtlarının olduğu klasörü buldum. Derin bir nefes alıp tıkladım. Dişe dokunan tek şey benim odaları gezmem, bağırmam ve koşmamdı. Geçmişe dair hiçbir bulgu yoktu. Ne kaçırılan ne de kaçan öğrenciler beklemiştim ama önümde koca bir hiçlikti. Sinirlerim bir anda boşaldı ve ağlamaya başladım. Ne kadar süre ağladım bilmiyorum ama hava aydınlanmıştı. Arkadaşlarımı ve kaybolan insanları bulabilmek için güçlü olmalıydım. Soğukkanlı olmaya çalışarak masadan kalktım ve hızlıca odama gidip üstümü giyindim ve yanıma çanta aldım. Kantin katına tekrar indim. Çabuk bozulmayacak yiyeceklerden ve içeceklerden alıp çıktım. Ayaklarım geri geri gitse de yurttan çıktım ve etrafa baktım. Koca bir hiçliğin ortasındaydım. LANET OLASI İNSANLAR NEREDEYDİ!